الزام دوگانه

حقیقت ابنای بشر را در نقاب های‌شان باید جست، نه پشت نقاب ها.

   

الزام دوگانه...

مثل سيبه به زمين افتاده
مثل فيبوناچي
مثل كسي كه از اغما برگشته
مثل بچه اي كه با زانو روي آسفالت زمين مي خوره
مثل سرآب تو خيابونا
مثل عطسه اي كه بالاخره مي ياد
مثل گونياي ٩٠درجه
مثل ماهييا كه بيرون تنگ زندگي مي كنن
هم يه سريشون تو آب اقيانوسان
هم يه سريشون رو زمين افتادن و دارن بال بال مي زنن
مثل سوزش چشم
مثل سانسور
مثل تمساح ها
مثل تصادف ماشين ها
مثل بستني ها
مثل سردرد ها
مثل تب برها،
ممكن بوديم

 

 

الزام دوگانه...

   به زبان آمد.

   به مردمک، به دست ها، به قضیب.

   دوباره چیزی در زانو هایم احساس کردم؛ به پاها آمده بود؛ من می توانستم راه بروم؟!

   به زبان آمد، زبانم بند آمده بود.

   به سرم زد؛ به دلم؛ به زندگی.

   زنده می شوم، باز زنده می شوم. 

الزام دوگانه...